Historie en ligging: Deze spoorbrug maakt onderdeel uit van de in 1884 door de Geldersch-Overijsselsche Lokaalspoorweg Maatschappij aangelegde spoorlijn Winterswijk-Groenlo-Hupsel-Eibergen-Neede. (De brug is aangelegd, nadat de langere, en uit twee delen bestaande voorganger uit 1884 in februari 1946 is bezweken bij hoog water in de Berkel. Deze brug, van Engelse makelij, is als 'noodbrug' kort daarna gebouwd. Enerzijds op het oude bakstenen landhoofd en anderzijds op een nieuwe betonnen landhoofd. RED 2019) Hoewel de spoorlijn sinds de jaren ‘70 van de twintigste eeuw niet meer wordt gebruikt, is het spoortracé in Eibergen nog steeds herkenbaar aanwezig. De ijzeren spoorbrug ligt aan de noordwestelijke rand van het terrein van de voormalige Stoomblekerij Ten Cate (later geheten Koninklijke Textiel Veredelingsindustrie, KTV), Het object voerde de lokaalspoorlijn over de toenmalige loop van de Berkel. De Berkel is in de loop der tijden gekanaliseerd en stroomt nu noordelijk van de oude brug. De spoorbrug wordt op dit moment gebruikt als fietsbrug, eronder bevond zich (tot enkele jaren gelegen, RED.) de droge bedding van de oude Berkel. (In het kader van de herontwikkeling tot woonwijk 'Op de Bleek is de oude Berkeltak weer onder de brug teruggelegd. Daarbij kwamen de restanten van de oude middenpijler van de oudere brug tevoorschijn. RED.) Opbouw: De 15 meter lange, vaste brug is van het type balkbrug met een geklonken ijzerconstructie van vakwerkliggers. De ijzeren brugconstructie bestaat uit twee hoofdliggers met rechte boven- en onderranden en enkelvoudig vakwerk in veertien velden. Het vakwerkpatroon is samengesteld uit L-vormige verticalen en dito vallende diagonalen. In de buitenste drie velden is de verbinding, ter versterking, voorzien van een koppelplaat. De vakwerkliggers steunen via ijzeren oplegpunten op de brughoofden. Het brughoofd aan de zuidzijde van de oude Berkel heeft nog zijn oorspronkelijke bakstenen uitvoering, het brughoofd aan de noordzijde is ooit vervangen door een betonnen versie. De vakwerkliggers zijn met elkaar verbonden door windverbanden aan de onderzijde en zware dwarsdragers. Deze dwarsdragers steunen ijzeren profielen die in de lengterichting van de brug liggen. De oorspronkelijke houten spoorbielzen en spoorstaven die op de hierboven beschreven draagconstructie lagen zijn vervangen door een nieuw houten dek. Opmerkelijk aan de spoorbrug zijn de vele ongebruikte klinknagelgaten. Dit wijst er wellicht op dat de brug is opgebouwd uit onderdelen van een soort standaard-systeem.