De Dominicuskerk is een pseudobasilicale kruiskerk. Kenmerkend voor dit kerktype zijn de plattegrond in de vorm van een Latijns kruis, het ontbreken van bovenlichten tussen het middenschip en de zijbeuken en een sterke hiërarchische geleding van de hoofdmassa. Binnen de hoofdmassa manifesteren de narthex, de hoofdingang, de doopkapel, het schip, het dwarsschip, het koor en de absis zich morfologisch als duidelijk herkenbare onderdelen. Voor alle onderdelen zijn de bouwmaterialen en de architectonische detaillering gelijk. In het gevelbeeld ligt de nadruk op de ononderbroken dakschilden met gesmoorde opnieuw verbeterde Hollandse dakpannen en de gesloten gevelvlakken van metselwerk. Grote schouderstukken van beton benadrukken de gevelhoeken. In de bakstenen gevels zijn deuren en vensters als gaten uitgespaard. De gevelopeningen zijn rondom voorzien van lijsten, uitgevoerd in baksteen en/of beton. De vensters zijn grofweg in drie varianten te verdelen. De eenvoudige variant bestaat uit een enkel- of meervoudig rechthoekig of cirkelvormig raam met een gemetselde afgeschuinde vensterlijst. Een voornamere uitstraling hebben de vensters met gekoppelde ramen en een betonnen latei op dito deelzuil. De derde en meest decoratieve variant bestaat uit een glas-in-loodraam met gemetselde lijst en betonnen kroonlijst op dito klossen. Per onderdeel van de kerk is veelal één venstervariant toegepast. De ramen hebben stalen profielen. In aanvulling op deze algemene gevelkarakteristiek zijn verbijzonderingen toegepast bij de voorgevel en de absis. De voorgevel is opgevat als een breed rechthoekig 'scherm' waarop een smaller betonnen fronton met kruis is geplaatst. De centrale portiek heeft de vorm van een geabstraheerd Romeins tempelfront: granieten trap, twee zuilen van beton met grindtoeslag en een betonnen fronton. De dubbele deur is, evenals alle andere kerkdeuren, uitgevoerd in hout en voorzien van panelen. De open narthex aan weerszijden van de portiek heeft een ziende houten kap en functioneert als overdekte verbinding naar de (beoogde) overige onderdelen van het parochiecomplex. De absis onderscheidt zich doordat een deel van de gebogen gevel is gecementeerd met ruitmotief. Aan de zijde van de Groenewoudseweg staat een gemetselde pijler met een sierlijk vormgegeven betonnen lantaarn, waarin een luidklok staat opgesteld. Het kerkinterieur heeft een ruim opgezet middenschip, koor en dwarsschip. De zijbeuken zijn verhoudingsgewijs smal en doen dienst als wandelgang voor de kruiswegstaties. De vloeren zijn van natuursteen, de wanden zijn overwegend uitgevoerd in schoonmetselwerk en de cassetteplafonds zijn van beton. Gemetselde pijlers met eenvoudige geometrische kapitelen ondersteunen een klassiek hoofdgestel met architraaf, fries en kroonlijst. Het fries bestaat uit siermetselwerk tussen betonnen trigliefen. De pijlers, vensterassen, trigliefen en draagbalken zijn qua situering niet op elkaar afgestemd, wat een constructief onlogisch beeld tot gevolg heeft. De banken in het langgerekte middenschip staan in twee rijen rechtlijnig opgesteld tegenover het altaar in het verhoogde koor. Na het Tweede Vaticaans Concilie is het altaar verplaatst in de richting van de gelovigen. De driehoekige koorboog met zeven beelden van Jac. Maris trekt in het interieur sterk de aandacht. De glas-in-loodramen van glazenier E. Laudy zijn later in 1962 aangebracht en maken het kerkinterieur donker. De zuidelijke arm van het dwarsschip is als dagkerk in gebruik genomen en wordt door een gordijn van het koor gescheiden.