Het winkelpand Nieuwestad 162 is in 1938 gebouwd voor de Gebr. Schweigmann, die er gordijnen, vloerbedekking, tafelkleden, dekens, matrassen, etc. verkochten. De Gebr. Schweigmann hadden op het einde van jaren-1920 een bestaand winkelpand op deze plek overgenomen van de firma Brenninkmeijer (C&A). Deze had het pand in 1917 laten bouwen als tweede winkel na Sneek. De economische crisis zorgde ervoor dat de Gebr. Schweigmann investeringen in eerste instantie achterwege lieten. In de tweede helft van de jaren-1930 werd alsnog besloten tot een modernisering, waarvoor het bekende Leidse architectenbureau van (vader) Leonard en (zoon) Jan van der Laan werd benaderd. De broers Schweigmann waren op het spoor van dit bureau gezet door de Brenninkmeijers, voor wie zij de ‘huisarchitecten’ waren. Een aanvankelijk verzoek om een verbouwingsplan voor het winkelpand te maken, werd door het bureau afgewezen. Voor algehele nieuwbouw waren ze echter wel te porren. Het grote winkelpand is in de loop der jaren aan de binnenzijde ingrijpend gewijzigd, maar het exterieur is grotendeels intact gebleven. Het exterieur is vormgegeven in de Shake Hands stijl. Met het bouwjaar 1938 is het een voor Leeuwarden en Noord-Nederland vroeg voorbeeld van deze combinatie van aan de Delftse School verwant traditionalisme en modernistische trekjes die onder andere tot uitdrukking komen in het zichtbare gebruik van moderne bouwmaterialen als beton en ijzeren ramen. De bescherming is beperkt tot het exterieur. Nieuwestad 162 is een vanuit een scheluwe plattegrond, in schone baksteen en kunststeen (beton) opgetrokken winkelpand van vier bouwlagen. Het voorste gedeelte heeft een dwarsgeplaatst zadeldak tussen tuitgevels, dat is gedekt met blauw geglazuurde (dakschild aan de straat) en gesmoorde (achterste dakschild) holle pannen. Daarachter is een veel dieper gedeelte van het winkelpand voorzien van een plat dak. De voorgevel heeft een symmetrische indeling. Van de oorspronkelijke winkelpui, een groot kunststenen ‘portaal’ dat een glazen portiekpui met een centrale portiek ineens omvat, is alleen de portaalvorm behouden gebleven. De begane grond wordt bovenaan beëindigd door een kunststenen (water)lijst met holprofiel. Daarboven bevindt zich de oorspronkelijke gevel met een vier traveeën brede middenpartij. Dit centrale geveldeel met de vensterpartijen heeft een omkadering van kunststeen, waarbij ook de vensters onderling door kunststenen penanten worden gescheiden. De borstweringen onder de vensters zijn ingevuld met baksteen in een decoratief verband (vlechtwerk). De recht gesloten vensters worden geaccentueerd door uitkragende randen en bevatten stalen ramen met een zesdeling op de eerste en de tweede verdieping en een vierdeling op de derde verdieping. De vensters op de eerste verdieping zijn voorzien van een laag smeedijzeren sierhek. De vensters op de derde verdieping zijn minder hoog en refereren zodoende aan de klassieke mezzanino. De gevel wordt beëindigd door een uitgemetselde lijst van diagonaal (keperverband) geplaatste baksteen. Deze lijst en de geprofileerde, op klossen liggende gootlijst worden doorbroken door een vanuit de omlijsting doorgetrokken plaat, mogelijk van natuursteen, waarop het bouwjaar (“AO D 1938”) is aangebracht. Hierop staat een rechthoekige dakkapel met kruisraam en uitkragend plat dakje. De kopgevels zijn van het type tuitgevel, waarvan de schouders zijn opgebouwd uit blokken en de schuine randen en de tuit zijn voorzien van een deklijst van kunststeen. De oorspronkelijke achtergevel is zichtbaar boven de eerste verdieping. De tweede verdieping is in een breed, onder een lichtstraat staande risaliet, voorzien van een brede vensterpartij met stalen ramen. De terug staande gevelpartij er rechts van is blind. De derde verdieping bevat een reeks van vijf, door middel van platen afgedekte vensters en een links in deze bouwlaag opgenomen stalen deur.