De eerste grote stadsuitbreiding van het ‘moderne’ Leeuwarden kwam tot stand naar een plan uit 1866 van stadsarchitect Thomas Romein. Het uitbreidingsplan betrof het gebied tussen het Zaailand en het nieuwe station en behelsde onder meer het rechttrekken van de zuidelijke, zeventiende-eeuwse gebastionneerde stadsgracht. Ofschoon het plan met gigantische investeringen gepaard ging, werd het in 1868 en 1869 uitgevoerd – de gemeente was overigens al in 1865 begonnen met aankoop van gronden. Over de terreinen aan weerszijden van de gekanaliseerde stadsgracht legde Romein een strak, min of meer rechthoekig stratenpatroon, met de Sophialaan en Prins Hendrikstraat als centrale as tussen het Zaailand en het spoorwegstation. Langs de stadsgracht kwamen brede kaden, de Willemskaden. Zo ontstonden vier langgerekte bouwblokken, die in bouwkavels konden worden uitgegeven. De kavels bleken zeer gewild. In de jaren-1870 en -1880 verrezen er hoofdzakelijk herenhuizen en villa’s voor welgestelde Leeuwarders. Deze voorname woonhuizen worden op een paar locaties afgewisseld met een representatief bedrijfspand, zoals Willemskade 22. Het in 1894 gestichte pand - het bouwjaar is te vinden op een jaartalsteen in de voorgevel - is waarschijnlijk gebouwd als pakhuis/steenhouwerij voor Rinse van Duijsen, die in 1893 een hinderwetvergunning aanvroeg voor een steenhouwerij op dit adres. In 1919 vroeg C. IJsbrandy een verbouwvergunning aan voor de begane grond van het pand, dat in dat jaar ook werd bewoond door J. Mebius. In 1920 lag er voor dit adres een aanvraag voor een hinderwetvergunning voor de huidenzouterij van S. Reindersma. Een aanvraag voor een hinderwetvergunning uit 1932 was bestemd voor een Benzine- en Service station op deze plaats. Het pand heeft een voor de bouwtijd karakteristieke, in de trant van de Neo-Hollandse Renaissance opgetrokken bouwstijl. De bescherming geldt het exterieur en de constructie inclusief de balken. Exterieur: Het vanuit een rechthoekige plattegrond opgetrokken pand staat met twee en een halve bouwlaag onder een met geglazuurde oude holle pannen gedekt zadeldak. De vrijwel symmetrische, drie traveeën brede representatieve voorgevel is een trap-/tuitgevel, gemetseld van schone, bruine baksteen (het voegwerk is vernieuwd), geleed door ‘speklagen’ van gele baksteen en een cordonlijst en verder verlevendigd door accenten van gepleisterde baksteen en decoratief metselwerk in de boogvelden boven de recht gesloten gevelopeningen. De begane grond is gewijzigd door de kozijnen en deuren te verwijderen. De bewaard gebleven muurdelen hebben een plint van grijze hardsteen. De oorspronkelijke gevelopeningen stonden onder bewaard gebleven strekken met sluit- en aanzetstenen van grijze hardsteen. In de linker sluitsteen is het huisnummer “22” gegraveerd. Boven een geprofileerde houten puilijst staan drie vensters met hardstenen onderdorpels en T-ramen. De vensters staan onder een korfboog en een met metselmozaieken van gekleurde baksteen ingevulde boogvelden. Recht boven deze vensters liggen drie mezzanino vensters met tweedelige ramen en hardstenen lekdorpels onder hanekammen van staande baksteen en gepleisterde baksteen. Hierboven ligt een cordonlijst van geprofileerde kunststeen en gele baksteen. De geveltop is voorzien van geprofileerde deklijsten, dubbele schouders met voluten en bollen en een tweedelige tuit met voluten en een bekroning in de vorm van een driehoekig fronton, waarop een bol is geplaatst. In de geveltop staat een zoldervenster onder een rondboog met een mozaïek van gekleurde baksteen in het boogveld. Aan weerszijden van dit venster staat een gevelplaat met respectievelijk “ANNO” en “1894”. De in bruine baksteen opgetrokken linker zijgevel is op drie niveaus voorzien van getoogde vensters, waarvan de meeste tussen een segmentboog en een lekdorpel van gele baksteen staan en dicht gemetseld zijn. In deze gevel zijn tevens enkele recht gesloten gevelopenigen opgenomen. Ter hoogte van de vloeren zijn muurankers aan de gevel bevestigd. Voor de vloer van de eerste verdieping gaat het onder meer om een reeks schotelankers. De achtergevel is een verbouwde puntgevel waarvan alleen het bovenste deel nog zichtbaar is. Hierin staan zowel oude als nieuw gevelopeningen, waaruit de oorspronkelijke invulling is verdwenen. Interieur: Het inwendige van het pand is ingrijpend verbouwd. Het souterrain is voorzien van een balkenplafond dat rust op een lange, op houten palen staande balk, die de ruimte in tweeën deelt. Op de zolder, onder de afgetimmerde kap zijn de spanten van de kapconstructie in het zicht gelaten.